Sanctuary
2007
foto
60 x 65 cm
Aanwinst 2008
Voor Job Koelewijn (1962) is het auto-ongeluk dat hij op 21-jarige leeftijd kreeg, voor zijn werk allesbepalend. Hij zat twee jaar in een rolstoel en is aan de rechterzijde gedeeltelijk verlamd gebleven. ‘Bij het lopen moet ik wel heel goed nadenken’, zoals hij zegt in een interview. Na een paar jaar als huisschilder te hebben gewerkt, meldde hij zich aan bij de Rietveldacademie in Amsterdam.
Voor zijn eindexamen (1992) liet Koelewijn zijn moeder en drie tantes in Spakenburgse klederdracht het glazen Rietveldpaviljoen lappen. Hiermee kreeg hij op slag nationale bekendheid.
Koelewijn is op zoek naar een intense zintuiglijke beleving. Zijn performances en installaties, die net zo kwetsbaar en vluchtig zijn als het leven zelf, zijn even zovele, soms bijna wanhopige pogingen, om het afgesloten zijn, de barrière tussen zichzelf en de werkelijkheid, te doorbreken.
Koelewijn heeft van huis uit Bijbel lezen met de paplepel ingegoten gekregen en is blijven lezen: poëzie en literatuur, filosofie, kunstgeschiedenis etc. meestal meerdere boeken tegelijkertijd, maar vaak kwam hij niet verder dan drie pagina’s. Om zijn concentratie te bevorderen las hij zichzelf ’s ochtends na het opstaan drie kwartier voor, en nam het op.
In de zomer van 2007 maakte Koelewijn voor de kunst en poëziemanifestatie in het Belgische Watou een levensgrote benzinepomp. Een retro jaren zestig model, dat bestaat uit boeken uit zijn eigen collectie die hij kapot sneed en vastschroefde. Boeken over kunstenaars en filosofen, maar ook populair wetenschappelijke boeken, pulp en naslagwerken. De symboliek van de benzinepomp is duidelijk. Op het fotowerk dat hij ervan maakte is Koelewijn zelf te zien, staand voor de pomp. Zijn houding drukt besluiteloosheid, hulpeloosheid uit. Wat te kiezen, wat te doen?