Kantoor # 2
2013
Foto
75 x 100 cm
Voor sommige fotografen dient de lens als schild om zich achter te verschuilen. Bijvoorbeeld voor Edo Hartmann. In 2008 stapte hij opnieuw de kamers van zijn jeugd binnen. Vroegere buren hadden hem gewaarschuwd dat ‘er iets gaande’ was in het grachtenpand dat tot zijn veertiende zijn ouderlijk huis was geweest. ‘Alle luiken, ramen en deuren staan open. Het lijkt wel of er niemand meer woont’. Dat bleek te kloppen: vader Hartmann had zoveel schulden opgebouwd dat het huis was verkocht. Op 17 oktober 1987 was zoon Eddo er voor het laatst binnengeweest. Op die dag verliet hij, na jarenlang geconfronteerd te zijn met huiselijk geweld, halsoverkop het huis van zijn jeugd, samen met zijn moeder en broer. Met zijn vader had hij daarna geen contact meer.
Voorjaar 2008 keerde hij voor het eerst terug om vast te leggen wat er was gebeurd met de plek waar hij ooit woonde. Minutieus fotografeerde hij de chaos die hij aantrof, registreerde die als een politiefotograaf op een plaats delict, zonder te interpreteren, zonder iets te verplaatsen of mee te nemen. Gestold verleden, verwerkt in het fotoboek ‘Hier woont mijn huis’ en diverse exposities.