Signe paysage
1958
Gemengde techniek op doek
79 x 90 cm
Tussen Bram Bogart en zijn geboorteland heeft het nooit zo geboterd. Hoewel zijn werk al sinds de jaren zestig goed verkoopt in Frankrijk, Duitsland en Scandinavië, kwam de erkenning in Nederland niet eerder dan midden jaren tachtig.
Wat Bogart kenmerkt is zijn liefde voor de structuur van de verf en de ‘schriftuur’ van het schilderen. Al sinds de jaren vijftig, die hij in Parijs doorbrengt, werkt hij met een taaie massa van met krijt en lijm aangelengde verf. Deze dikke pasta wordt als gips opgebracht. Door zijn fascinatie voor het éénkleurige vlak vond Bogart in 1958 aansluiting bij de ‘informele’ kunstenaars, waartoe ook Armando en Jan Schoonhoven behoorden.
Over zijn ontwikkeling merkte de schilder decennia later op: ‘Na mijn Permeke-Van Gogh-periode heb ik begin jaren vijftig veel gewerkt met monochrome, grijze, bruine en zwarte tinten. Toen experimenteerde ik ook al met aardkleurige, structuurachtige materialen. Ik ben me steeds meer op de materie gaan richten.’
In Signe paysage worden de aardetinten van de achtergrond overstemd door enkele krachtige, zwart-grijze kalligrafische tekens, tegen een dik opgebracht wit vlak. De druipsporen geven de huid van het kunstwerk, toch al herinnerend aan een verweerde rotswand, nog meer uitdrukkingskracht.