25 maart t/m 24 juni 2021
Lisa Sebestikova (1988, Enschede) groeide in de buurt van Praag op in een kunstzinnig gezin, als kind van een Nederlands grafisch ontwerper en een Tsjechische schilder. Van hun moeder kregen Lisa en haar broer van jongs af aan de opdracht om elke dag een tekening te maken. Dat hielden ze jaar in jaar uit vol. De keuze voor een kunstopleiding op middelbaar niveau (Secondary School for Arts and Crafts in Praag) was voor Sebestikova dan ook vanzelfsprekend.
Op deze school kreeg ze een klassieke opleiding en specialiseerde ze zich in grafiek. Na afronding van haar opleiding verhuisde ze in 2008 naar Nederland waar ze werd aangenomen op de AKI / ArtEZ, Academie voor Kunst en Design in Enschede. Hier verruilde ze de grafiek voor ruimtelijk werk. Vijf jaar later besloot ze met een groep bevriende kunstenaars naar de randstad te verhuizen. Sebestikova vestigde zich in Den Haag, waar ze sindsdien woont en werkt. In 2016 kreeg ze de werkbijdrage Jong Talent van het Mondriaan Fonds en in hetzelfde jaar nam ze deel aan Beelden in Leiden, de openlucht-beeldententoonstelling die jaarlijks aan de Hooglandse Kerkgracht in Leiden wordt gehouden. Het jaar daarop kreeg ze het startstipendium Pro Invest van Stroom Den Haag. In 2019 werd haar de Charlotte van Pallandt Prijs toegekend en kreeg ze het Stokroos Sculptuur Stipendium voor jonge kunstenaars. In het zelfde jaar was Forming fluidity, haar eerste museale locatie specifieke tentoonstelling te zien in het Kabinet van Beelden aan Zee. Sinds 2020 wordt Sebestikova vertegenwoordigd door de White Noise gallery in Rome. De serie Dangling on bestaat uit een modulair systeem van hangende vormen die voor vrijwel iedere ruimte aan te passen is. Keep on dangling vloeit voort uit Dangling on en wordt in Amsterdam UMC, locatie AMC voor het eerst getoond.
In dit werk, borduurt ze voort op constructies waarmee stedelijke ruïnes bij elkaar gehouden worden. De visuele verwantschap met paardenhalsters is niet toevallig. De constructies die bijvoorbeeld ruïnes in Rome bij elkaar houden en de halsters van gedomesticeerde dieren hebben een identieke functie. Ze stabiliseren of geven richting aan iets wat we zelf niet onder volledige controle kunnen houden. Deze lege ‘exo-skeletten’ houden de herinnering aan hun oorsprong bijeen - ongeacht de huidige inhoud.