Untitled
2018
Gouache en acryl op canvas
Aanwinst 2019
Wat is dat toch? Starend naar de strakblauwe lucht drijven er plotseling fijne, kronkelige draadjes voor het beeld. Ze trillen een beetje heen en weer, schieten, hup, weg en dobberen dan weer terug in je gezichtsveld. Aan deze merkwaardige verschijning – door oogartsen ‘mouches volantes’ genoemd – doet dit werk van Evi Vingerling (1979) ons denken. Of ze het ook zo heeft bedoeld, zullen we nooit weten. De kunstenaar, die in 2012 de Koninklijke Prijs voor Vrije Schilderkunst won, geeft liever geen uitleg bij haar schilderijen, zodat de toeschouwer onbevangen kan kijken. Haar inspiratie haalt Vingerling wel uit de wereld zij om zich heen waarneemt: van optische fenomenen en geluiden tot – heel gewoon – planten. Haar zintuigen staan altijd op scherp. Op het moment dat iets haar opvalt, stelt ze zichzelf de vraag: wat dacht ik eigenlijk preciés op het moment dat ik dit tegenkwam? Toen ik er nog geen woorden voor had? Die sensatie probeert ze op het doek te vangen. Alles wat daarbij benoemd kan worden, haalt ze weg. Ze schildert wat overblijft.